به گزارش قدس آنلاین، روزنامه هاآرتص در این گزارش به بررسی توان ایران در توسعه فن‌آوری فضایی پرداخت و به نقل از مقامات صهیونیستی نوشت که ایران می‌تواند از همان فن‌آوری که برای موشک‌هایش استفاده می‌کند در برنامه فضایی خود برای ساخت موشک‌های بالستیک قاره‌پیما استفاده کند. به گفته آنها ایران همچنین می‌تواند این فن‌آوری را برای گسترش قابل توجه برد موشک‌های متعارف خود به کار گیرد.

هاآرتص به نقل از این مقامات ادامه داد: دو موشک‌ «ذوالجناح» و «قائم-۱۰۰» که ایران برای پرتاب ماهواره به مدار تولید کرده است، قابلیت‌های مشابهی از جمله موتورها و مخازن سوختی دارد که قادرند سوخت جامد را در خود جای دهند. بنابراین، ایران از طریق آن‌ها می‌تواند درس‌هایی را بیاموزد که بعدتر در مقاصد نظامی استفاده کند. اگر نسخه نظامی هر یک از این دو موشک تولید شود، می‌تواند کلاهک نیم تنی را در مسافتی بیش از چهار هزار کیلومتر حمل کند.

به نوشته این روزنامه صهیونیستی، ساخت موشک بالستیک قاره‌پیما (‏ICBM) با چنین بردی یکی از اهداف راهبردی ایران است. یک ICBM می‌تواند اروپا را به فهرست کشورهایی که توسط تسلیحات حتی متعارف ایران تهدید می‌شوند، اضافه کند.

ایران «قائم-۱۰۰» را در ماه نوامبر از مرکز پرتاب شاهرود آژانس فضایی ایران به فضا پرتاب کرد و «ذوالجناح» نیز در ماه ژوئن از پایانه پرتاب فضایی امام خمینی (ره) به فضا پرتاب شد که بنابر گزارش هاآرتص، طراحی آنها نگرانی‌هایی را در میان صهیونیست‌ها ایجاد کرده است.

هاآرتص افزود: استفاده از سوخت جامد به طور قابل توجهی توانایی ایران را برای آماده‌سازی موشک‌هایی برای پرتاب در لحظه فرمان پرتاب افزایش می‌دهد. همچنین توانایی آژانس‌های اطلاعاتی خارجی برای شناسایی یک پرتاب از قبل را به‌طور چشمگیری کاهش می‌دهد.

این روزنامه همچنین به طرح ادعاهایی درباره نیات ایران برای توسعه موشک‌هایش پرداخت و نوشت: زرادخانه ایران حاوی موشک‌هایی با بردهای مختلف برای اهداف مختلف است. برد برخی از این موشک‌ها بین ۵۰۰ تا ۷۰۰ کیلومتر است که برای ضربه زدن به نزدیک‌ترین همسایگان ایران - کشورهای خلیج فارس، عربستان سعودی و عراق کافی است. این موشک‌ها می‌تواند توسط حزب‌الله لبنان برای حمله به اسرائیل نیز استفاده شود.

سایر موشک‌های ایران بردی بین ۱۰۰۰ تا ۲۰۰۰ کیلومتر دارند. بر اساس مطالب منبع باز موجود در اینترنت، ایران دارای ۱۶ مدل مختلف موشک با بردهای مختلف و چهار مدل دیگر در مرحله آزمایشی است. بهترین مدل‌های شناخته شده سجیل با برد ۲۰۰۰ کیلومتر و شهاب-۳ با برد ۱۵۰۰ کیلومتر هستند.

هاآرتص در ادامه گزارش خود تصریح کرد: ذوالجناح که گمان می‌رود موشک مورد استفاده در برخی از آزمایش‌های فضایی ایران باشد برای پرتاب ماهواره‌ها طراحی شده است و هنوز عملیاتی به نظر نمی‌رسد، اما اگر عملیاتی شود و برای اهداف تهاجمی به کار گرفته شود، انتظار می رود برد بسیار طولانی‌تری برابر با ۴۰۰۰ کیلومتر یا بیشتر داشته باشد.

علاوه‌ بر این، این یکی از چندین موشک ایرانی است که از سوخت جامد استفاده می‌کند و به آن امکان می‌دهد با سرعت بسیار بیشتری راه‌اندازی شود، شناسایی آن سخت‌تر و برای مدت طولانی ذخیره شود.